نائیج پیش از این در سال 2006 نیز همراه با گروهی از وزنه‌برداران تیم ملی از مواد نیروزا استفاده کرده و به مدت 2 سال محروم شده بود و حالا طبق مقررات چون برای دومین بار مبادرت به انجام این کار کرده است برای همیشه محروم می‌شود.
با توجه به قوانین بین‌المللی اگر از یک کشور در طول یک سال میلادی 3 وزنه‌بردار دوپینگی شناخته شوند آن کشور از حضور در مسابقات محروم می‌شود و این احتمال وجود دارد که تیم وزنه‌برداری ایران با چنین شرایطی روبه‌رو شده و بار دیگر برای مدتی محروم شود. در سال 2009 انوش آرمک و رشید شریفی دو وزنه‌بردار دوپینگی ایران بوده‌اند. خبر مثبت بودن آزمایش دوپینگ سومین وزنه‌بردار ایران در حالی انتشار یافته که حسین رضازاده و داراب ریاحی سرپرست و دبیر فدراسیون وزنه‌برداری ایران با سفر به بوداپست مجارستان در جلسه‌ای با تاماش آیان رئیس فدراسیون جهانی وزنه‌برداری مسائل و مشکلات جاری این رشته در ایران را با وی در میان گذاشته و مذاکرات مفصلی انجام داده‌اند.
شایعاتی هم شنیده می‌شود که تعداد دیگری از وزنه‌برداران ایرانی نیز در معرض خطر دوپینگی شدن قرار دارند و رضازاده در جریان مذاکراتش با آیان از وی خواسته تا فدراسیون جهانی بیش از این شدت عمل به خرج ندهد. زمانی که در سال 2006، 9 نفر از قهرمانان تیم ملی وزنه‌برداری ایران همزمان تست دوپینگ‌شان مثبت اعلام شد علاوه بر محرومیت دوساله مبلغ 400 هزار دلار جریمه نقدی نیز برای ایران در نظر گرفته شد که بهرام افشارزاده رئیس قبلی فدراسیون وزنه‌برداری این جریمه را پرداخت کرد.
در حال حاضر هم اگر محرومیتی برای تیم وزنه‌برداری ایران در نظر گرفته شود به احتمال فراوان جریمه نقدی سنگینی همراه آن خواهد بود. گفته می‌شود آیان یکی از طرفداران جدی رضازاده است و به همین دلیل اواخر هفته قبل نیز با وی ملاقات کرده است. در ماجرای سال 2006 نیز به‌رغم محرومیت تیم ایران وی شخصا از رضازاده دعوت کرد تا در مسابقات جهانی دومنیکن وزنه بزند که وی این کار را انجام داد و آخرین مدال جهانی خود را به دست آورد. اما اکنون شرایط به گونه دیگری رقم خورده است.
در آن تاریخ رضازاده موقعیت ممتازی در عرصه وزنه‌برداری جهان داشت و غیبت ناگهانی رضازاده مسابقات جهانی 2006 دومنیکن را به شدت تحت‌الشعاع قرار می‌داد (این موضوع را منشی آیان در دومنیکن به خبرنگاران ایرانی گفته بود) و در چنین شرایطی مسئولان عالی‌رتبه فدراسیون جهانی بالاجبار توجه خاصی به حسین رضازاده نشان می‌دادند ولی در شرایط فعلی اگرچه به ظاهر آیان و همکارانش خود را علاقه‌مند به رضازاده و رفع مشکلات موجود در عرصه وزنه‌برداری ایران نشان می‌دهند اما یقینا دیگر فضای صمیمی گذشته وجود ندارد و از آن جایی که به دلیل بی‌توجهی‌های چند سال اخیر باز هم این اتفاق در وزنه‌برداری ایران تکرار شده است، دیگر نمی‌توان انتظار نرمش و ملاحظه داشت. البته سوابق گذشته مسئولان کنونی فدراسیون جهانی وزنه‌برداری نشان می‌دهد که آنها نیز برای اداره تشکیلات فعلی نیازمند اخذ اعتباراتی از قبیل هدایا و جریمه هستند که مطمئنا نمایندگان مذاکره‌کننده ایرانی با رئیس IWF به خوبی از آن آگاه هستند.
در این میان با کنار رفتن بهرام افشارزاده و انتخاب حسین رضازاده به عنوان سرپرست جدید فدراسیون وزنه‌برداری دوره تازه‌ای از حیات این ورزش در کشور آغاز شده است. شوک اعلام سومین دوپینگی ایران در این رشته قطعا یکی از مهم‌ترین اتفاقاتی است که در همان آغاز کار گریبانگیر رضازاده و همکارانش شده است.
اگرچه بروز این مشکل برای وزنه‌برداری ایران چیز تازه‌ای نیست اما به نوعی هضم و تحمل آن برای رئیس جوان و کم‌تجربه وزنه‌برداری ایران بسیار سخت و دشوار است. او که از همان آغاز شروع فعالیتش در این فدراسیون با واکنش‌های مثبت و منفی فراوانی روبه‌رو بوده یک پای جدی مشکلاتی است که وزنه‌برداری ایران در دو، سه سال گذشته با آنها درگیر بوده است. او نزدیک‌ترین فرد به افشارزاده بوده و با حکم وی در سمت مدیر تیم‌های ملی قرار گرفته است.
بنابراین از آن جایی که دوباره در دوره مدیریت وی مشکل دوپینگ وزنه‌برداری، ایران را در جهان بر سر زبان‌ها انداخته است، او باید پاسخگوی دلایل این اتفاق باشد. در کنار
حسین رضازاده، کسانی که بدون مطالعه و انجام کار کارشناسی لازم این قهرمان شاخص وزنه‌برداری ایران را بدون هیچ تجربه‌ای در این مسیر قرار دادند نیز باید در بروز چنین وقایعی پاسخگو باشند. تیم مدیریتی 3 سال گذشته فدراسیون وزنه‌برداری که رضازاده مطرح‌ترین آنهاست، امروز باید پاسخگوی رسوایی‌های موجود وزنه‌برداری ایران باشند.
افرادی که با ادعاهای واهی از ریشه‌کن شدن دوپینگ در وزنه‌برداری کشور سخن می‌گفتند، در صورت محرومیت تیمی ایران و غیبت احتمالی در مسابقات جهانی و بازی‌های المپیک 2012 لندن چه پاسخی برای دوستداران این رشته خواهند داشت؟روشن است که رضازاده در جریانات تازه وزنه‌برداری در ایران یک مهره شاخص است، اما در کنار وی مقصران دیگری هم وجود دارند که باید حتما مورد مواخذه قرار گیرند.
